Calana Soek di Mushola

Mun inget kajadian ka tukang ngarasa era ka dieunakeun, harita teh di kampus tempat kuring digawe keur sibuk panarimaan mahasiswa baru. Jadi kaayaan kampus estuning pabaliut ku jalma-jalma luar nu kolotna ngahaja nganteur. Hujan di luar girimis para mahasiswa nu asup ka pabukon ngabrul, tapi maranehna lain saukur maca, aya oge sabagean mahasiswa di jero pabukon dipake bobogohan.

Samalah ku pihak pagawe kungsi kaperego keur silih cium, tapi kuring mah tara untap-intip nu karitu nya ari katingali-katingali teuing mah osok oge dilalajoanan.... Ceuk ki sobat mah lebar cenah mun teu ditingali teh. Beuki sore nu ngadon maca di pabukon rada ngurangan, atuh kuring rada nyalse, aya hiji mahasiswa nanya ku basa Indonesia.

”Kalau Bapa kerja di sini sudah lama?”

”Ah, nembe ge 30 taunan.”

”Eu, maaf nembe itu apa Pak?”

”Nembe itu baru, De,” cek kuring, ”Ade asal dari mana?”

”Saya dari Malaysia.”

”Oh.... Malaysia....” 

Hujan di luar masih ngecrek, para pagawe kasorenakeun ngalaliud siap-siap rek balik, ari kuring mah geus biasa mun samemeh balik teh sok solat asar heula di Mushola sangkan jongjon bisi kapopohokeun, harita di Mushola aya opat mahasiswa nya jeung kuring mah jadi limaan.

”De, sholat berjamaah.”

”Ya.... Ya.... mangga Pa.... Bapak imamnya ya....”

”Enya sok atuh.”

Rengse solat, pok saurang mahasiswa nyarita, “Eu...., maaf, celana belakang Bapak sobek.”

”Hhh.... Soek???? Terima kasih De.... Terima kasih ya....” 

Aduuuuh kuring jadi era meureunan ti isuk-isuk keneh ge calana teh geus soek, dipastikeun pada ningalikeun. Tapi naha ku batur sapagawean teu digeunggeureuhkeun, mun tea mah aya nu nganggeugeureuhkeun meureun neangan heula bola jeung jarum di pasar sarta dikecos heula di kamar mandi. Emh bener-bener era kadieunakeun.... Paingan waktu ngobrol jeung sobat sapagawean aya dua mahasiswi seuseurian, meureunan nyeungseurikeun kuring. Emh, kuteungteuingeun nu jadi pamajikan, kahayang teh tulaten kana pakean salaki teh, kahayang teh calana soek dikaput jeung diistrika. Geus kabuktian kitu mah da sahenteuna bakal ngerakeun nu jadi pamajikan, bisi pajarkeun teu bisi ngurus salaki. Tapi, basa eta kajadian dibejakeun ka pamajikan, pokna teh, “Muhun hampura atuh, Kang.... Keun bae sakitu mah, da nu ningalina ge pameget, kajabi isin teh mun nu ningalna istri.” 

Ti saprak kajadian kitu kuring dina make calana panjang leuwih apik tur taliti bisi calana tukang soek deui. [] Ida Rukmana